Σε όλη του τη ζωή, θυμάται να τρέχει! Απλά, δε γνώριζε σε ποιο χιλιόμετρο θα έρθει η επιτυχία, , που μέσα σε τρία χρόνια ανέβασε την αξία του 73 φορές!!
Ο μικρός… Κενυάτης!
«Είμαι έτσι από μικρό παιδί, τρέχω...
Όταν ο θείος μου, μου ζητούσε να αγοράσω κάτι από το σούπερ μάρκετ, ποτέ δεν περπατούσα. Πάντα έτρεχα». Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία… Στο μικρό Μπάρα Ντο Πιρέ, μια περιοχή 127 χιλιόμετρα έξω από το Ρίο, που αριθμεί περίπου 95.000 κατοίκους. Ένας εξ αυτών που έλειπαν στην απογραφή του 2010, ίσως και να είναι ο πιο διάσημος πρεσβευτής της. Σίγουρα είναι εκείνος που συζητείται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από χθες το βράδυ. Ο Ραμίρες Σάντος Ντο Νασιμέντο γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1987 κι έκτοτε τρέχει…
Άλλοτε σε ρυθμούς αργούς, που τον κάνουν να μοιάζει με αθλητή του βάδην, άλλοτε με τον ρυθμό και την υπομονή που χρειάζεται ένα μαραθωνοδρόμος και από το 2009 σε ένα σπριντ που δεν λέει να τελειώσει! Ένα σπριντ που έμοιαζε ακατόρθωτο όταν, σε μια συνηθισμένη για βραζιλιάνικη γειτονιά, εικόνα έπαιζε με τον αδελφό του στην πίσω αυλή του σπιτιού τους ή στη γειτονιά. «Δεν πιστεύαμε ότι μια περιοχή όπως η δική μας, που δεν έχει ποδοσφαιρική παράδοση, θα μπορούσε να τραβήξει ποτέ την προσοχή», εξομολογήθηκε ο Μαϊκόν, ο μεγάλος αδελφός του Ραμίρες, που στα νεανικά του χρόνια έπαιζε επιθετικός.
Η Ντόνα Τζούντιθ, η μητέρα της οικογένειας, ήταν εκείνη που ενίσχυε τα όνειρα του ήσυχου, όπως τον περιγράφει, γιου της, έστω κι αν θα καθυστερούσαν πολύ να πραγματοποιηθούν. Στα 17 του χρόνια το όνομα του Ραμίρες δεν είχε καν περάσει τα όρια του Μπάρα Ντο Πιρέ, τη στιγμή που δεκάδες ποδοσφαιριστές από τη χώρα της σάμπα, σε τέτοια ηλικία ξεπερνάνε τα σύνορα της χώρας και της ηπείρου ολόκληρης. Αγωνιζόμενος σε μικρές ομάδες της γειτονιάς του έψαχνε μια ευκαιρία, που έμοιαζε αδύνατο να έρθει χωρίς γνωριμίες και με στενή οικονομική δυνατότητα. Κι όμως συνέβη…
Η… Αγία Αικατερίνη και το θαύμα της!
«Ήταν μια μέρα που δούλευα. Μου τηλεφώνησε ένας μάνατζερ ότι είδε τον γιο μου και ενδιαφέρεται να αποκτήσει τα δικαιώματά του. Πήρα άδεια από τη δουλειά, συναντηθήκαμε και συμφωνήσαμε. Υποτίθεται ότι αμέσως μετά το Καρναβάλι θα μας τηλεφωνούσε για να μας πει σε ποια ομάδα θα στείλει τον Ραμίρες». Οι αναμνήσεις από τα πρώτα βήματα του γιου της κάνουν για λίγο το χρόνο να παγώσει. Όπως και τα συναισθήματα της Ντόνα, όταν εκείνο το τηλεφώνημα δεν έλεγε να έρθει.
Όταν, πλέον, πίστεψαν ότι τους είχαν ξεγελάει, ο ατζέντης τηλεφώνησε. Ο 17χρονος μέσος είχε πέντε μέρες να ετοιμάσει το ταξίδι του για την Τζόινβιλ και την Σάντα Καταρίνα, μια ευλογημένη περιοχή στη Λατινική Αμερική, καθώς πρόκειται για μια από τις πόλεις με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Για την οικογένεια Νασιμέντο, δεν ήταν έτσι τα πράγματα… «Μάζεψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα χρήματα από τους συγγενείς μου για να μπορέσουμε να κάνουμε το ταξίδι. Ποτέ δεν είχαμε πάει τόσο μακριά». Η απόσταση των 889 χιλιομέτρων έμοιαζε χαώδης για τον μικρό Ραμίρες. Κι όταν άρχισαν τα προβλήματα με την ομάδα του, άρχισαν και οι δεύτερες σκέψεις.
«Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση για εκείνον στην αρχή. Έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι σχεδόν κλαίγοντας κι έλεγε ότι δεν αντέχει άλλο το κρύο και ήθελε να γυρίσει», περιγράφει η Ντόνα, που μιλάει για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην ιστορία η αδελφή της, Τζάνετ. «Του μιλούσε συνέχεια και ουσιαστικά τον ανάγκασε να μείνει εκεί και να αντέξει τις δυσκολίες. Ήταν ένα πρόσωπο που βοήθησε πολύ το παιδί μου να ξεπεράσει εκείνη τη φάση που πέρασε». Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο προσαρμογής. Υπήρχε και το οικονομικό, καθώς οι μισθοί αργούσαν και η οικογένεια έπρεπε να βρίσκει τρόπους να του στέλνει λεφτά για να μπορεί να τα βγάζει πέρα.
Όλα θα άλλαζαν όταν – επιτέλους – θα γινόταν μέλος της πρώτης ομάδας. «Έμεινε στο δικό του σπίτι κι όχι στους ξενώνες του συλλόγου», θα συμπληρώσει η μητέρα του και σιγά-σιγά η καριέρα του μικρού της παιδιού θα ξεκινούσε. Έστω και σε ηλικία, που οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχουν, ήδη, φτιάξει όνομα! Η μεγάλη του ευκαιρία, θα ερχόταν τρία χρόνια μετά. «Με πήρε τηλέφωνο στο σπίτι. Ήταν σοβαρός και μιλούσε λες και θα μου ανακοίνωνε κάτι άσχημο. «Μαμά, έχω κάτι να σου πω», μου είπε και ανησύχησα. «Θα πάω στην Κρουζέιρο», μου απάντησε. Εκείνη τη στιγμή ευχαρίστησα το Θεό για τον θρίαμβο του γιου μου!!».
Τον Ιανουάριο του 2008, 300 χιλ. δολάρια κι ένα ποσοστό μεταπώλησης 30% στην άσημη Τζόινβιλ, που στα χρόνια του Ραμίρες αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία, έφεραν τον 20χρονο τότε μέσο στον… «όμορφο ορίζοντα» της Βραζιλίας. Στην Κρουζέιρο θα υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο και θα χρειαζόταν ελάχιστο χρόνο για να πείσει τον τότε τεχνικό της ομάδας να τον βάλει βασικό. «Τον είδα είκοσι λεπτά στην προπόνηση και μου ήταν αρκετά για να αποφασίσω ότι είναι για την πρώτη ομάδα», είχε πει ο Ντοριβάλ Τζούνιορ, νυν τεχνικός της Ιντερνασιονάλ.
Στην Κρουζέιρο θα έμενε μόλις δύο χρόνια. Αρκετά για να καθιερωθεί ανάμεσα στους κορυφαίους της Βραζιλίας, να κληθεί στην Ολυμπιακή ομάδα που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πεκίνο, να αποκτήσει το παρατσούκλι «Κενυάτης» για το ασταμάτητο τρέξιμό του και να γίνει γνωστός στην Ευρώπη. Δύο χρόνια μετά η αξία του θα είχε ανέβει κατά 2500% και η Μπενφίκα θα πλήρωνε 7,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει!! Ο Ραμίρες θα έκανε πιο πλούσιους δύο συλλόγους, καθώς το 30% που αντιστοιχούσε σε 2,2 εκ. ευρώ θα πήγαινε στην… πλούσια Σάντα Καταρίνα.
«Νομίζω πως η απάντηση είναι δουλειά. Δουλειά και να κρατάς τα πόδια σου στη γη. Αυτό έκανα απ’ την ημέρα που πήγα στην Κρουζέιρο και αυτό θα συνεχίσω να κάνω». Η εντυπωσιακή εξέλιξη του Ραμίρες είχε αρχίσει να κάνει τον γύρο του κόσμου.
Το σίγουρο βήμα!
Η… μικρή Βραζιλία, όπως ποδοσφαιρικά αποκαλείται η Πορτογαλία, έμοιαζε ως ο ασφαλέστερος προορισμός για τον ταξιδιώτη. Όπως τα περισσότερα πράγματα στην καριέρα του, έτσι και η μεταγραφή στην Ευρώπη ήρθε σε σχετικά προχωρημένη ηλικία για τον Ραμίρες. Έπρεπε να είναι σίγουρος ότι στο πρώτο του υπερατλαντικό ταξίδι τα πράγματα θα είναι πιο οικεία και πιο εύκολα για εκείνον, απ’ ό,τι όταν ταξίδευε εντός της πατρίδας του. Η μεταγραφή του στην Μπενφίκα ανακοινώθηκε στις 21 Μαΐου του 2009 και ο ίδιος υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με ρήτρα αποδέσμευσης 30 εκ. ευρώ. Την ίδια μέρα κλήθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Εθνική Βραζιλίας.
«Όταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, ανησυχούσα ότι τα πράγματα δεν θα κυλήσουν τόσο καλά. Ήξερα ότι δε θα είχα προβλήματα με τη γλώσσα, όμως είχα μια αβεβαιότητα για όλα τα υπόλοιπα». Τελικά, τίποτα δεν έπρεπε να τον τρομάζει. Με την Βραζιλία θα κατακτούσε εκείνο το καλοκαίρι το Confederations Cup στη Νότια Αφρική και μέσα στη σεζόν που θα ακολουθούσε το κύπελλο και το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία. Το καλοκαίρι, παράλληλα με τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ερχόταν ακόμα μια μεταγραφή και ακόμα μια αφορμή για μαθηματικά. Η Τσέλσι, θα πλήρωνε στην Μπενφίκα 22 εκ. ευρώ για την απόκτησή του. Τρεις φορές, δηλαδή, τα λεφτά που είχε δώσει στην Κρουζέιρο και 73 φορές τα λεφτά που είχε πληρώσει η βραζιλιάνικη ομάδα στην Τζόινβιλ. Κι όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια!
Στο Λονδίνο θα μετακομίσει κατόπιν εισήγησης του Κάρλος Αντσελότι και θα αποκτήσει ένα καινούργιο παρατσούκλι. Οι οπαδοί της Τσέλσι θα τον ονομάσουν «Ράμπο» λόγω της ικανότητάς του στο ένας εναντίον ενός. Μια ικανότητα που έβγαλε στο χορτάρι κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι στις 20 Μαρτίου του 2011 και σκόραρε στις καθυστερήσεις, ένα γκολ που αναδείχθηκε κορυφαίο της Τσέλσι εκείνη τη σεζόν. Ο 24χρονος μέσος θα έχει μια γεμάτη σεζόν με 41 συμμετοχές και δύο γκολ, ωστόσο θα του λείπει το κάτι παραπάνω.
«Ήρθα προετοιμασμένος για την ταχύτητα και την ένταση που υπάρχει στο αγγλικό ποδόσφαιρο και είναι ακριβώς όπως το περίμενα», θα πει, τη στιγμή που θα κάνει εντατικά μαθήματα για να μάθει τη γλώσσα και θα προσαρμόζεται στη ζωή στο Λονδίνο μαζί με τη σύζυγό του Ισλάνα Φαμπρίτσια και τον μικρό Νταβίντ. Στη δεύτερη σεζόν του στην αγγλική πρωτεύουσα τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα. Το κρίσιμο γκολ του απέναντι στη Βαλένθια, η ασίστ στον Ντιντιέ Ντρογκμπά στο πρώτο ματς με τη Μπαρτσελόνα και το γκολ του χθες στο «Καμπ Νου» μοιάζουν με τα βρεγμένα σφουγγάρια που προσφέρουν ανάσες στη διάρκεια ενός μαραθωνίου. Ο Ραμίρεζ Σάντος Ντο Νασιμέντο ακόμα τρέχει, δεν περπατάει… Απλά, ο θείος του, του ζήτησε να ψωνίσει από το Μόναχο!
«Είμαι έτσι από μικρό παιδί, τρέχω...
Όταν ο θείος μου, μου ζητούσε να αγοράσω κάτι από το σούπερ μάρκετ, ποτέ δεν περπατούσα. Πάντα έτρεχα». Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία… Στο μικρό Μπάρα Ντο Πιρέ, μια περιοχή 127 χιλιόμετρα έξω από το Ρίο, που αριθμεί περίπου 95.000 κατοίκους. Ένας εξ αυτών που έλειπαν στην απογραφή του 2010, ίσως και να είναι ο πιο διάσημος πρεσβευτής της. Σίγουρα είναι εκείνος που συζητείται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από χθες το βράδυ. Ο Ραμίρες Σάντος Ντο Νασιμέντο γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1987 κι έκτοτε τρέχει…
Άλλοτε σε ρυθμούς αργούς, που τον κάνουν να μοιάζει με αθλητή του βάδην, άλλοτε με τον ρυθμό και την υπομονή που χρειάζεται ένα μαραθωνοδρόμος και από το 2009 σε ένα σπριντ που δεν λέει να τελειώσει! Ένα σπριντ που έμοιαζε ακατόρθωτο όταν, σε μια συνηθισμένη για βραζιλιάνικη γειτονιά, εικόνα έπαιζε με τον αδελφό του στην πίσω αυλή του σπιτιού τους ή στη γειτονιά. «Δεν πιστεύαμε ότι μια περιοχή όπως η δική μας, που δεν έχει ποδοσφαιρική παράδοση, θα μπορούσε να τραβήξει ποτέ την προσοχή», εξομολογήθηκε ο Μαϊκόν, ο μεγάλος αδελφός του Ραμίρες, που στα νεανικά του χρόνια έπαιζε επιθετικός.
Η Ντόνα Τζούντιθ, η μητέρα της οικογένειας, ήταν εκείνη που ενίσχυε τα όνειρα του ήσυχου, όπως τον περιγράφει, γιου της, έστω κι αν θα καθυστερούσαν πολύ να πραγματοποιηθούν. Στα 17 του χρόνια το όνομα του Ραμίρες δεν είχε καν περάσει τα όρια του Μπάρα Ντο Πιρέ, τη στιγμή που δεκάδες ποδοσφαιριστές από τη χώρα της σάμπα, σε τέτοια ηλικία ξεπερνάνε τα σύνορα της χώρας και της ηπείρου ολόκληρης. Αγωνιζόμενος σε μικρές ομάδες της γειτονιάς του έψαχνε μια ευκαιρία, που έμοιαζε αδύνατο να έρθει χωρίς γνωριμίες και με στενή οικονομική δυνατότητα. Κι όμως συνέβη…
Η… Αγία Αικατερίνη και το θαύμα της!
«Ήταν μια μέρα που δούλευα. Μου τηλεφώνησε ένας μάνατζερ ότι είδε τον γιο μου και ενδιαφέρεται να αποκτήσει τα δικαιώματά του. Πήρα άδεια από τη δουλειά, συναντηθήκαμε και συμφωνήσαμε. Υποτίθεται ότι αμέσως μετά το Καρναβάλι θα μας τηλεφωνούσε για να μας πει σε ποια ομάδα θα στείλει τον Ραμίρες». Οι αναμνήσεις από τα πρώτα βήματα του γιου της κάνουν για λίγο το χρόνο να παγώσει. Όπως και τα συναισθήματα της Ντόνα, όταν εκείνο το τηλεφώνημα δεν έλεγε να έρθει.
Όταν, πλέον, πίστεψαν ότι τους είχαν ξεγελάει, ο ατζέντης τηλεφώνησε. Ο 17χρονος μέσος είχε πέντε μέρες να ετοιμάσει το ταξίδι του για την Τζόινβιλ και την Σάντα Καταρίνα, μια ευλογημένη περιοχή στη Λατινική Αμερική, καθώς πρόκειται για μια από τις πόλεις με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Για την οικογένεια Νασιμέντο, δεν ήταν έτσι τα πράγματα… «Μάζεψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα χρήματα από τους συγγενείς μου για να μπορέσουμε να κάνουμε το ταξίδι. Ποτέ δεν είχαμε πάει τόσο μακριά». Η απόσταση των 889 χιλιομέτρων έμοιαζε χαώδης για τον μικρό Ραμίρες. Κι όταν άρχισαν τα προβλήματα με την ομάδα του, άρχισαν και οι δεύτερες σκέψεις.
«Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση για εκείνον στην αρχή. Έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι σχεδόν κλαίγοντας κι έλεγε ότι δεν αντέχει άλλο το κρύο και ήθελε να γυρίσει», περιγράφει η Ντόνα, που μιλάει για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην ιστορία η αδελφή της, Τζάνετ. «Του μιλούσε συνέχεια και ουσιαστικά τον ανάγκασε να μείνει εκεί και να αντέξει τις δυσκολίες. Ήταν ένα πρόσωπο που βοήθησε πολύ το παιδί μου να ξεπεράσει εκείνη τη φάση που πέρασε». Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο προσαρμογής. Υπήρχε και το οικονομικό, καθώς οι μισθοί αργούσαν και η οικογένεια έπρεπε να βρίσκει τρόπους να του στέλνει λεφτά για να μπορεί να τα βγάζει πέρα.
Όλα θα άλλαζαν όταν – επιτέλους – θα γινόταν μέλος της πρώτης ομάδας. «Έμεινε στο δικό του σπίτι κι όχι στους ξενώνες του συλλόγου», θα συμπληρώσει η μητέρα του και σιγά-σιγά η καριέρα του μικρού της παιδιού θα ξεκινούσε. Έστω και σε ηλικία, που οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχουν, ήδη, φτιάξει όνομα! Η μεγάλη του ευκαιρία, θα ερχόταν τρία χρόνια μετά. «Με πήρε τηλέφωνο στο σπίτι. Ήταν σοβαρός και μιλούσε λες και θα μου ανακοίνωνε κάτι άσχημο. «Μαμά, έχω κάτι να σου πω», μου είπε και ανησύχησα. «Θα πάω στην Κρουζέιρο», μου απάντησε. Εκείνη τη στιγμή ευχαρίστησα το Θεό για τον θρίαμβο του γιου μου!!».
Τον Ιανουάριο του 2008, 300 χιλ. δολάρια κι ένα ποσοστό μεταπώλησης 30% στην άσημη Τζόινβιλ, που στα χρόνια του Ραμίρες αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία, έφεραν τον 20χρονο τότε μέσο στον… «όμορφο ορίζοντα» της Βραζιλίας. Στην Κρουζέιρο θα υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο και θα χρειαζόταν ελάχιστο χρόνο για να πείσει τον τότε τεχνικό της ομάδας να τον βάλει βασικό. «Τον είδα είκοσι λεπτά στην προπόνηση και μου ήταν αρκετά για να αποφασίσω ότι είναι για την πρώτη ομάδα», είχε πει ο Ντοριβάλ Τζούνιορ, νυν τεχνικός της Ιντερνασιονάλ.
Στην Κρουζέιρο θα έμενε μόλις δύο χρόνια. Αρκετά για να καθιερωθεί ανάμεσα στους κορυφαίους της Βραζιλίας, να κληθεί στην Ολυμπιακή ομάδα που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πεκίνο, να αποκτήσει το παρατσούκλι «Κενυάτης» για το ασταμάτητο τρέξιμό του και να γίνει γνωστός στην Ευρώπη. Δύο χρόνια μετά η αξία του θα είχε ανέβει κατά 2500% και η Μπενφίκα θα πλήρωνε 7,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει!! Ο Ραμίρες θα έκανε πιο πλούσιους δύο συλλόγους, καθώς το 30% που αντιστοιχούσε σε 2,2 εκ. ευρώ θα πήγαινε στην… πλούσια Σάντα Καταρίνα.
«Νομίζω πως η απάντηση είναι δουλειά. Δουλειά και να κρατάς τα πόδια σου στη γη. Αυτό έκανα απ’ την ημέρα που πήγα στην Κρουζέιρο και αυτό θα συνεχίσω να κάνω». Η εντυπωσιακή εξέλιξη του Ραμίρες είχε αρχίσει να κάνει τον γύρο του κόσμου.
Το σίγουρο βήμα!
Η… μικρή Βραζιλία, όπως ποδοσφαιρικά αποκαλείται η Πορτογαλία, έμοιαζε ως ο ασφαλέστερος προορισμός για τον ταξιδιώτη. Όπως τα περισσότερα πράγματα στην καριέρα του, έτσι και η μεταγραφή στην Ευρώπη ήρθε σε σχετικά προχωρημένη ηλικία για τον Ραμίρες. Έπρεπε να είναι σίγουρος ότι στο πρώτο του υπερατλαντικό ταξίδι τα πράγματα θα είναι πιο οικεία και πιο εύκολα για εκείνον, απ’ ό,τι όταν ταξίδευε εντός της πατρίδας του. Η μεταγραφή του στην Μπενφίκα ανακοινώθηκε στις 21 Μαΐου του 2009 και ο ίδιος υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με ρήτρα αποδέσμευσης 30 εκ. ευρώ. Την ίδια μέρα κλήθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Εθνική Βραζιλίας.
«Όταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, ανησυχούσα ότι τα πράγματα δεν θα κυλήσουν τόσο καλά. Ήξερα ότι δε θα είχα προβλήματα με τη γλώσσα, όμως είχα μια αβεβαιότητα για όλα τα υπόλοιπα». Τελικά, τίποτα δεν έπρεπε να τον τρομάζει. Με την Βραζιλία θα κατακτούσε εκείνο το καλοκαίρι το Confederations Cup στη Νότια Αφρική και μέσα στη σεζόν που θα ακολουθούσε το κύπελλο και το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία. Το καλοκαίρι, παράλληλα με τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ερχόταν ακόμα μια μεταγραφή και ακόμα μια αφορμή για μαθηματικά. Η Τσέλσι, θα πλήρωνε στην Μπενφίκα 22 εκ. ευρώ για την απόκτησή του. Τρεις φορές, δηλαδή, τα λεφτά που είχε δώσει στην Κρουζέιρο και 73 φορές τα λεφτά που είχε πληρώσει η βραζιλιάνικη ομάδα στην Τζόινβιλ. Κι όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια!
Στο Λονδίνο θα μετακομίσει κατόπιν εισήγησης του Κάρλος Αντσελότι και θα αποκτήσει ένα καινούργιο παρατσούκλι. Οι οπαδοί της Τσέλσι θα τον ονομάσουν «Ράμπο» λόγω της ικανότητάς του στο ένας εναντίον ενός. Μια ικανότητα που έβγαλε στο χορτάρι κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι στις 20 Μαρτίου του 2011 και σκόραρε στις καθυστερήσεις, ένα γκολ που αναδείχθηκε κορυφαίο της Τσέλσι εκείνη τη σεζόν. Ο 24χρονος μέσος θα έχει μια γεμάτη σεζόν με 41 συμμετοχές και δύο γκολ, ωστόσο θα του λείπει το κάτι παραπάνω.
«Ήρθα προετοιμασμένος για την ταχύτητα και την ένταση που υπάρχει στο αγγλικό ποδόσφαιρο και είναι ακριβώς όπως το περίμενα», θα πει, τη στιγμή που θα κάνει εντατικά μαθήματα για να μάθει τη γλώσσα και θα προσαρμόζεται στη ζωή στο Λονδίνο μαζί με τη σύζυγό του Ισλάνα Φαμπρίτσια και τον μικρό Νταβίντ. Στη δεύτερη σεζόν του στην αγγλική πρωτεύουσα τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα. Το κρίσιμο γκολ του απέναντι στη Βαλένθια, η ασίστ στον Ντιντιέ Ντρογκμπά στο πρώτο ματς με τη Μπαρτσελόνα και το γκολ του χθες στο «Καμπ Νου» μοιάζουν με τα βρεγμένα σφουγγάρια που προσφέρουν ανάσες στη διάρκεια ενός μαραθωνίου. Ο Ραμίρεζ Σάντος Ντο Νασιμέντο ακόμα τρέχει, δεν περπατάει… Απλά, ο θείος του, του ζήτησε να ψωνίσει από το Μόναχο!
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου