ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ BARCA!!!!!!!!!!!!!! ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΑΝΑΛYΟΥΝ ΤΟ ΦΕΝΟΜΕΝΩ BARCELONA!!!!!!!!!!!!!!!!!!http://www.youtube.com/watch?v=StO8TDWlDVg

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ BARCA ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ!!!!!

MASIA ...!!!!!!!!!!!

Αν η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, τότε η «Μασία» είναι το καμάρι της Μπαρτσελόνα. Η περίφημη ακαδημία των «μπλαουγκράνα» με το μοναδικό οργανόγραμμα και την παραδειγματική λειτουργία της, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά «εργαστήρια» στον κόσμο.

Masia διπλα στο Cup Nou !!!

 

"La Masia de Can Planes", η είσοδος της ιστορικής αγροικίας

Ο εντοπισμός των ταλέντων σε ολόκληρη την Ισπανία, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από ένα άρτια οργανωμένο δίκτυο σκάουτ και «κατασκόπων» και στη συνέχεια η αξιοποίηση και εκπαίδευση των πιτσιρικάδων, επιτρέπει στον σύλλογο να διατηρεί τη δική του φυσιογνωμία, στηριζόμενος σε πολύ μεγάλο βαθμό στα δικά του «προϊόντα», σε ποδοσφαιριστές δηλαδή που έχουν διαμορφωθεί μέσα από την πολυδιάστατη έννοια του «mes que un club». Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η ομάδα που κατέκτησε τα έξι τρόπαια μέσα στο 2009, είχε στις τάξεις της διψήφιο αριθμό παικτών που προέρχονταν από τη «Μασία».

Αυτή η τελευταία γενιά της ακαδημίας των «μπλαουγκράνα» με το αστείρευτο ταλέντο ποδοσφαιριστών που καλύπτουν μια ολόκληρη δεκαετία, ξεκινώντας από τον Πουγιόλ και φτάνοντας μέχρι τον Μπόγιαν, μαγεύει εδώ και μια πενταετία με την απόδοσή της στα γήπεδα όλου του κόσμου, σαρώνοντας όλους τους τίτλους που βρίσκει στο πέρασμά της. Κορυφαία και πιο πρόσφατη απόδειξη, η κατάκτηση του Μουντιάλ στη Νότια Αφρική από μια Ισπανία που στις τάξεις της διέθετε εννέα παίκτες που ανδρώθηκαν στη «Μασία» (Βαλντές, Ρέινα, Τσάβι, Πικέ, Πουγιόλ, Μπουσκέτς, Ινιέστα, Σέσκ και Πέδρο), εφτά εκ των οποίων αγωνίστηκαν στον τελικό και με τον Ινιέστα να σκοράρει το νικητήριο γκολ.

Η "Μασία" του τρεμπλ του 2009

Eνα αφιέρωμα στη «Μασία» για να φέρει κοντά σας όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη φιλοσοφία και τη λειτουργία της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ακαδημίας

Ο Iniesta 13 χρονων!!!!!

Η εποχή της dream team του Γιόχαν Κρόιφ

Ο Ολλανδός παρουσίασε την ιδέα του στον τότε πρόεδρο, Τζουζέπ Νούνιεθ, ο οποίος την έκανε αμέσως δεκτή και έτσι η «Μασία» – που πλέον θα προοριζόταν ως χώρος φιλοξενίας των πιτσιρικάδων – άλλαξε για μια ακόμα φορά φυσιογνωμία. Τα 610 τετραγωνικά μέτρα της συνολικής έκτασης του διώροφου κτιρίου απέκτησαν αίθουσες μαθημάτων, αίθουσες ψυχαγωγίας, εστιατόριο, κουζίνα, γραφεία, βιβλιοθήκη και τέσσερα μεγάλα υπνοδωμάτια. Μπροστά και πίσω από το κτίριο κατασκευάστηκαν δυο ποδοσφαιρικά γήπεδα, ώστε οι νεαροί ένοικοι να μπορούν να προπονούνται, ενώ για να προστατευτεί η προσωπική ζωή των τόσο ευαίσθητων ηλικιών, απαγορεύτηκε η είσοδος σε οποιονδήποτε.

Ο μικρούλης Μπόγιαν στο εστιατόριο της "Μασία"

Η πολυσυλλεκτικότητα της "Μασία". Μπροστά ο Μπαμπανγκίντα, πίσω ο Μέσι (ο δεξιά από τους 3 Αργεντίνους). Φωτογραφία λίγο πριν το Μουντιάλ του 2002

Η «Μασία» μέχρι και σήμερα δεν δέχεται επισκέψεις, ενώ ακόμα και η πρόσβαση σε δημοσιογράφους είναι σχεδόν αδύνατη. Μόνο οι γονείς, συγγενείς και κηδεμόνες των ενοίκων μπορούν να επισκέπτονται τον χώρο. Ο Οριόλ Τορτ ήταν ο πρώτος διευθυντής της ακαδημίας και αυτός που έθεσε τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της. Ο Γκιγέρμο Αμόρ ήταν ένας από τους πρώτους απόφοιτους της σχολής το 1988 και δυο χρόνια αργότερα τον ακολούθησαν ο Κάρλες Μπουσκέτς (πατέρας του Σέρτζι) και ο Πεπ Γουαρδιόλα. Και οι τρεις έκαναν το ντεμπούτο τους με την πρώτη ομάδα υπό τις οδηγίες του Κρόιφ, που τότε δημιούργησε την περίφημη «dream team», στηριζόμενος για πρώτη φορά σε παίκτες «προϊόντα» της Μασία, τους οποίους πλαισίωσε με μερικούς από τους κορυφαίους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές.

Παλαιοί μαθητές της "Μασία" σε αναμνηστική φωτογραφία για τα 30 χρόνια της ακαδημίας. Από αριστερά: Γουαρδιόλα, Πεδράθα, Ινιέστα, Βαλντές, ο γιός του Ρέισινγκερ, Αμόρ και Πουγιόλ (2009)

Η αναδιοργάνωση της "Μασία" από τον Γουαρδιόλα

Το 2007 ο Πεπ Γουαρδιόλα ανέλαβε προπονητής της FC Barcelona B, της δεύτερης τη τάξει ομάδας του συλλόγου, η οποία είχε υποβιβαστεί στην Tercera Division, προκαλώντας έτσι τον αυτόματο υποβιβασμό και τη διάλυση της FC Barcelona C. Ο Πεπ κατάλαβε ότι το σύστημα λειτουργίας των ακαδημιών χρειαζόταν ολική αναδιάρθρωση έτσι ώστε να (ξανα)γίνει αποδοτικό για τον σύλλογο, εξασφαλίζοντας παράλληλα τον βασικό στόχο, δηλαδή την επάνδρωση της πρώτης ομάδας με έτοιμους ποδοσφαιριστές. Ο Γουαρδιόλα υποστήριξε από την πρώτη στιγμή ότι το ταλέντο δεν είναι αρκετό για να κάνει έναν παίκτη ανταγωνιστικό. Πρέπει πρώτα να νιώσει επαγγελματίας και να εκμοντερνιστεί. Για αυτό επέμεινε για την μεταφορά όλων των τμημάτων στην Ciutat Esportiva (το νέο προπονητικό κέντρο στο Sant Joan Despi).

Το νεο προπονητικο κεντρο

Θεωρούσε ότι «κλείνοντας» τους παίκτες σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον όπου θα βρίσκονταν υπό συνεχή τεχνολογική και επιστημονική παρακολούθηση, η οποία θα επέβλεπε τις προπονήσεις και την πορεία του καθενός, επιτρέποντας διορθώσεις και σωστή ανάπτυξη, θα τους έφερνε πιο κοντά στη λογική της ποδοσφαιρικής ελίτ. Έτσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο «Laboratorio de I+D» (Investigacion y Desarollo), ένα εργαστήριο δηλαδή επιστημονικής έρευνας και ανάπτυξης ειδικά σχεδιασμένο ώστε να δώσει γερές βάσεις στο ποδοσφαιρικό στιλ παικτών που παράλληλα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας

Η ποδοσφαιρική φιλοσοφία της "Μασία"

Η ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Γουαρδιόλα για τη λειτουργία της «Μασία» στηρίχτηκε σε τρεις βασικούς άξονες:
1. Ανταγωνιστικότητα
2. Εκπαίδευση
3. Αθλητική κουλτούρα
Ξεκίνησε θέτοντας νέα λογική στους στόχους της FC Barcelona B. Η δεύτερη ομάδα δεν θα ήταν απλά ένα σκαλοπάτι πριν την πρώτη ομάδα, αλλά μια κανονική ομάδα με ταυτότητα. Νεανική μεν, αλλά με όρεξη και φιλοδοξία να συναγωνιστεί τις υπόλοιπες, έχοντας κάθε χρόνο τον μεγαλύτερο δυνατό στόχο, δηλαδή την κατάκτηση της πρώτης θέσης στην κατηγορία στην οποία αγωνίζεται. Και βέβαια με την μεγαλύτερη δυνατή εσωτερική ανταγωνιστικότητα. Όποιος παίκτης δεν καλύπτει τις απαιτήσεις, θα χάνει τη θέση του από κάποιον άλλο, που θα προέρχεται ακόμα και από τις μικρότερες κατηγορίες. Παράλληλα όλοι θα πρέπει να δείχνουν το μέγιστο ενδιαφέρον για την εκμάθηση στρατηγικών, τακτικών και συμπεριφορών μέσα και έξω από το γήπεδο.

Η πρώτη αλλαγή που εφάρμοσε ο Γουαρδιόλα ήταν η δυνατότητα να αγωνίζονται στην FC Barcelona B παίκτες άνω των 21 ετών. Χώρισε το ρόστερ σε δυο μεγάλες κατηγορίες, τους «vertebradores» (σπόνδυλους) και τους «perlas» (μαργαριτάρια). Οι πρώτοι είναι αυτοί που αποτελούν τον «κορμό» της ομάδας, χωρίς να παίζει ιδιαίτερο ρόλο η προέλευσή τους και η ηλικία τους. Πρόκειται για παίκτες με εμπειρία, ηλικιακά ανάμεσα στα 21 και τα 26 χρόνια, που διατηρούν την ανταγωνιστικότητα στην ομάδα χωρίς να επηρεάζουν αρνητικά την ανάπτυξη της δεύτερης κατηγορίας, δηλαδή των «μαργαριταριών».

Από τη "Μασία" στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Το ντεμπούτο του Μέσι στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ράικαρντ και Τεν Κάτε χειροκροτούν (16-10-2004)

Ο προπονητικός χώρος των πιτσιρικάδων της Μασία. Απέναντι βρίσκεται το Mini Estadi και στο βάθος διακρίνεται το βορεινό πέταλο του Καμπ Νόου.

 

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι παίκτες με το περισσότερο ταλέντο, οι διακεκριμένοι, των οποίων η ανάπτυξη πρέπει να γίνεται χωρίς βιασύνες, αλλά με προσοχή και υπομονή, ώστε να φτάσουν στην ανώτατη δυνατή ετοιμότητα την κατάλληλη στιγμή. Ο μέσος όρος παραμονής στην ομάδα όλων όσων αγωνίζονται σε αυτήν, πρέπει να κυμαίνεται ανάμεσα στα δυο και τα δυόμιση χρόνια. Αυτό όμως που πρέπει να χαρακτηρίζει όλα ανεξαιρέτως τα τμήματα των ακαδημιών, από τους παμπαίδες μέχρι και τους παίκτες της FC Barcelona B, το τελευταίο δηλαδή σκαλοπάτι πριν την πρώτη ομάδα, είναι ο ιδεολογικός προσδιορισμός που προσέδωσε στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία της «Μασία» ο σύγχρονος αναμορφωτής της, Πεπ Γουαρδιόλα:

«Κάθε μέρα, κάθε προπόνηση, κάθε συζήτηση, πρέπει να εμπλουτίζονται με αξίες όπως η προσπάθεια, ο σεβασμός, η υπευθυνότητα, η μετριοφροσύνη, η σχολαστικότητα, ο επαγγελματισμός, η απαίτηση για το ακόμα καλύτερο, η φιλοδοξία, η αλληλεγγύη, η σταθερότητα και η μεγαλοψυχία». Και οι πλέον ενδεδειγμένοι για να εμπνεύσουν και να διδάξουν αυτές τις αρχές στους νέους παίκτες της Μπαρτσελόνα, είναι οι βετεράνοι, αυτοί που έχουν φορέσει στο παρελθόν την «μπλαουγκράνα» φανέλα και γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό. Η λογική αυτή του Γουαρδιόλα απέδωσε 100%, αφού ο ίδιος οδήγησε την FC Barcelona B το 2007-08 στην πρώτη θέση της Tercera, πετυχαίνοντας έτσι την άνοδο στην Segunda B, ενώ ο διάδοχός του, Λουίς Ενρίκε, κατάφερε να την επαναφέρει πέρυσι στη φυσική της θέση, δηλαδή την Segunda Division.

Τα τρία στάδια μέχρι την καταξίωση

Τα τρία στάδια αφορούν τους παίκτες «μαργαριτάρια», οι οποίοι προέρχονται από τους Νέους και φτάνουν στην FC Barcelona B. Με τη σειρά τους, αυτοί οι παίκτες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: α) σε αυτούς που έχουν ήδη ολοκληρώσει την προετοιμασία τους και είναι έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο άλμα μέσα σε ένα ή δυο το πολύ χρόνια και β) σε αυτούς που άφησαν τον τελευταίο χρόνο τους στους Νέους, πήραν «προαγωγή» και τους δίνεται περιθώριο δυο με δυόμιση χρόνια για να είναι τελείως έτοιμοι. Όλα τα «μαργαριτάρια» περνούν από τα εξής τρία στάδια:

- Πρώτο στάδιο: εφεδρεία και rotation. Η μοναδική υποχρέωση των παικτών είναι να παίζουν. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις για πρωταγωνιστικό ρόλο, ούτε τιμωρούνται τα λάθη. Υποχρέωση των παικτών είναι να γνωρίσουν το επαγγελματικό περιβάλλον και να πάρουν λεπτά συμμετοχής.

- Δεύτερο στάδιο: rotation και ωρίμανση. Ο παίκτης καταλαβαίνει πλέον ότι αποτελεί μόνιμο μέρος της ομάδας και πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η συνεισφορά του είναι αποφασιστική. Είναι πλέον συνυπεύθυνος της συνολικής απόδοσης.

- Τρίτο στάδιο: παίκτης «κλειδί». Αυτό το στάδιο ορίζει το μέλλον του «μαργαριταριού». Μπαίνει στο γκρουπ των παικτών που βρίσκονται πιο κοντά στην πρώτη ομάδα και θεωρείται πλέον παίκτης κλειδί της ομάδας Β. Έχει ήδη περάσει τα δυο πρώτα στάδια, πράγμα που σημαίνει ότι έχει την υποχρέωση να οδηγεί τους υπόλοιπους και να εγγυάται την ανταγωνιστικότητα. Είναι άμεσα υπεύθυνος για την εξέλιξη της ομάδας. Πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση και ετοιμότητα, στην περίπτωση που κληθεί από την πρώτη ομάδα

 

 

Ιούνιος 1985. Η Μπαρτσελόνα κατακτά τον τίτλο, ο Τέρι Βέναμπλς αποθεώνεται και ο 14χρονος Πεπ Γουαρδιόλα (αριστερά κάτω), μαθητής της "Μασία" και Ballboy στο Camp Nou χειροκροτά ενθουσιασμένος!

Το οργανόγραμμα της "Μασία"

Όπως γράψαμε και στην αρχή του κειμένου, «Μασία» είναι το όνομα του ιστορικού κτιρίου στο οποίο στεγάζονται κάποιοι από τους νεαρούς και ελπιδοφόρους παίκτες της Μπαρτσελόνα. Όμως με τα χρόνια, η λέξη «Μασία» έγινε συνώνυμο όλων των ακαδημιών του καταλανικού συλλόγου. Ας πάρουμε μια ιδέα για το πώς λειτουργούν τα τμήματα υποδομής από τα αρχικά τους στάδια.

Κάθε χρόνο πάνω από 1000 αγόρια ηλικίας 6 έως 8 ετών, περνούν από δοκιμή για να μπορέσουν να γραφτούν στα τμήματα υποδομής. Από αυτά, γίνονται δεκτά στη «Μασία» περίπου 200. Όμως και ο ίδιος ο σύλλογος ψάχνει για νέα ταλέντα, απασχολώντας για αυτή τη δουλειά 40 σκάουτ σε όλο τον κόσμο: 15 στην Καταλονία, 15 στην υπόλοιπη Ισπανία και 10 στο εξωτερικό. Η Μπαρτσελόνα έχει επίσης συνεργασία με 15 τοπικούς συλλόγους της Καταλονίας, στους οποίους προπονούνται πιτσιρικάδες που δεν πληρούν ακόμα τις προϋποθέσεις για να μπουν στην ακαδημία. Φυσικά, υπάρχει και μια τεράστια βάση δεδομένων για νεαρούς παίκτες από όλο τον κόσμο, η οποία συνεχώς παρακολουθείται, ανανεώνεται και εμπλουτίζεται με τα απαραίτητα
Η Μπαρτσελόνα έχει δημιουργήσει πέντε ποδοσφαιρικές σχολές – ακαδημίες στο Μεξικό και μία στην Αίγυπτο. Όσοι νεαροί περνούν με επιτυχία τις απαραίτητες εξετάσεις, φοιτούν σε αυτά τα παραρτήματα της «Μασία», συνδυάζοντας ακαδημαϊκή μόρφωση και ποδοσφαιρική εκπαίδευση. Έτσι οι «μπλαουγκράνα» διαθέτουν «βάσεις» στις δυο σημαντικότερες ηπείρους παραγωγής ταλέντων, την Αφρική και τη Νότια Αμερική. Ο σύλλογος φιλοξενεί με δικά του έξοδα 60 παίκτες στη Βαρκελώνη. Οι 12 από αυτούς διαμένουν στο αυθεντικό κτίριο της «Μασία», ενώ οι υπόλοιποι 48 σε δωμάτια που βρίσκονται γύρω από το «Καμπ Νόου».

Ο συνολικός προϋπολογισμός της ακαδημίας ξεπερνάει τα 7 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, καθιστώντας τη μια από τις ακριβότερες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα 13 διαφορετικά τμήματα της «Μασία» (από 6 ετών μέχρι και τους παίκτες της FC Barcelona B) απασχολούν 25 αρχιπροπονητές και πάνω από 300 παίκτες. Συνολικά στην ακαδημία εργάζονται πάνω από 100 ειδικευμένοι επιστήμονες, από γιατρούς, ψυχολόγους και διατροφολόγους, μέχρι φυσιολόγους, μασέρ και βοηθούς προπονητών. Και φυσικά, σε αυτόν τον αριθμό δεν υπολογίζεται το βοηθητικό προσωπικό.

Αναμνηστική φωτογραφία για τα 30 χρόνια λειτουργίας της "Μασία" (24-10-2009)

Τα στατιστικά της "Μασία"

Αμέτρητοι είναι οι πιτσιρικάδες που πέρασαν από τη «Μασία» στα 31 χρόνια της λειτουργίας της. Μόνο μέσα στο αυθεντικό κτίριο έχουν φιλοξενηθεί μέχρι σήμερα 510 παιδιά (τα μισά περίπου από την Καταλονία). Από την πρώτη γενιά των Αμόρ, Φραδέρα, Πεδράθα, Βινιάλς, Μποάδα και Μανουέλ Λόμπο, στους επόμενους, Μανόλο, Μίγια, Ναγίμ, Τίτο Βιλανόβα, Καρέρας, Ρόουρα, Κριστόμπαλ, Σέρτζι Λόπεθ, Σέρτζι Μπαρχουάν, Γουαρδιόλα, Σάντσεθ Λάρα, Κίκε Μαρτίν, Ντε λα Πένια, Λουίς Γκαρθία και Θελάδες και από εκεί στους σύγχρονους Βαλντές, Πέπε Ρέινα, Χορκέρα, Αρτέτα, Ινιέστα, Γκάμπρι, Πικέ, Πουγιόλ, Τσάβι, Σεσκ, Μέσι, Μπόγιαν και Πέδρο.

Ο αριθμός είναι ατελείωτος και αποδεικνύει την υψηλότατη και απόλυτα επιτυχημένη σχέση έρευνας, υποστήριξης, παραγωγής και αποτελέσματος σε αυτό το τεράστιο ποδοσφαιρικό «εργαστήριο» που ακμάζει και δείχνει τον σωστό τρόπο ανάπτυξης και αντίληψης του αθλήματος. Η «Μασία» έχει κατακτήσει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλου του ποδοσφαιρικού κόσμου και σήμερα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις ακαδημίες και τα τμήματα υποδομών. Τα ποσοστά της είναι αξιοζήλευτα και παραμένουν αξεπέραστα. Πάρτε ένα μικρό δείγμα.

Από τους 510 παίκτες που έχουν περάσει από τη «Μασία» τα τελευταία 31 χρόνια:
- το 10% έχει αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα.
- το 9% έχει αγωνιστεί σε ομάδες της Πριμέρα Ντιβισιόν ή σε άλλες ομάδες Α’ Εθνικής του εξωτερικού.
- Το 27% έχει αγωνιστεί στην Ισπανία, σε ομάδες της Segunda και της Segunda B.
- Το 19% συνεχίζει να αγωνίζεται σε μικρότερες κατηγορίες.
- Το 35% είτε έχει αγωνιστεί ερασιτεχνικά στην Tercera Division, είτε εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο.

Ιβάν ντε λα Πένια, Γκιγέρμο Αμόρ και Πεπ Γουαρδιόλα. Τρεις μεγάλες δόξες της "Μασία"

Ο Γουαρδιόλα δίνει στον 15χρονο Ινιέστα το βραβείο του MVP για το Nike Premier Cup (1999)

Ο Πικέ σε παιδική ηλικία με την "μπλαουγκράνα" φανέλα

Όρθιος και δεύτερος από αριστερά ο Πικέ, πρώτος μπροστά αριστερά ο Φάμπρεγας (1999) 

Η τελευταία φουρνιά της "Μασία" και τα αυθεντικά δελτία. Από αριστερά, Τσάβι, Μπόγιαν, Πουγιόλ, Χορκέρα, Τζιοβάνι, Μέσι, Ολεγκέρ, Ινιέστα και Βαλντές.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΕ ΜΙΚΡΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ.......

Συνεχώς κατά τη διάρκεια αγώνων και προπονήσεων συμβαίνουν καταστάσεις οι οποίες συνδέονται με την ψυχολογία των παιχτών. Αυτές οι καταστάσεις προκαλούνται από την θετική η αρνητική συναισθηματική φόρτιση του παίχτη. Οι προπονητές μπορούν να διαμορφώσουν και να βελτιώνουν την ψυχολογία του παίκτη αλλά και να αναπτύσσουν ταλέντα (ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες ). Τα παιχνίδια σε περιορισμένο χώρο αποτελούν ένα εξαιρετικό εργαλείο για την προπόνηση της ποδοσφαιρικής οξυδέρκειας-ψυχολογίας .

Στην ουσία αυτό είναι το γεγονός που τα ξεχωρίζει από άλλες ασκήσεις η άλλου είδους προπονήσεων. Αυτά είναι χρήσιμα στην ανάπτυξη της τεχνικής σε γενικές γραμμές. Επίσης τα παιχνίδια σε χώρο μικρών διαστάσεων εκτός του ότι βελτιώνουν την τεχνική προσδίδουν στον παίχτη την ικανότητα της διορατικότητας μέσα στο παιχνίδι καθώς επίσης και αναπτύσσουν τις ψυχονοητικές του δυνατότητες σε ικανοποιητικό και αποτελεσματικό βαθμό.

Στις νεαρότερες ηλικίες αυτές οι προπονήσεις βοηθούν στην διαμόρφωση ποδοσφαιρικών χαρακτήρων και εξέλιξης υποσχόμενων παιχτών.

Ευχαρίστηση.

Η πρώτη σκέψη είναι ότι οι προπονήσεις και τα παιχνίδια αποτελούν μια ευχάριστη ενασχόληση. Το θέμα είναι βέβαια ότι μέσα σε ένα σύνολο παικτών το τι είναι ευχάριστο διαφέρει από τον έναν στον άλλον. Αυτή είναι η δυσκολότερη διαδικασία για έναν προπονητή αφού πρέπει να ικανοποιήσει διαφορετικές απαιτήσεις και προσδοκίες μέσα σε μια ομάδα.
Μπορούν να δημιουργηθούν καταστάσεις νίκης ή ήττας για τον προπονητή εκεί που φαίνεται να ευνοεί κάποιον παίχτη ή γκρουπ παιχτών έναντι κάποιων άλλων καθώς επίσης όταν αφήνει κενά επικοινωνίας με τους ποδοσφαιριστές στην ομάδα.
Όσο μεγαλύτερο το κενό τόσο μεγαλύτερη η έλλειψη συνεννόησης και εμπιστοσύνης.
Σε τελική ανάλυση αν οι παίχτες δεν ευχαριστούνται με την δραστηριότητα δεν θα επενδύσουν μεγάλη προσπάθεια σε αυτήν.

Όσον αφορά τις ομάδες με νεαρούς παίχτες θα πρέπει να γίνεται επικέντρωση στο παιχνίδι ως βάση. Θυμηθείτε ότι τα παιδιά εκτελούν μία εργασία έχοντας σαν προτεραιότητα το πάθος σε αντίθεση με το αίσθημα του καθήκοντος.
Για τα περισσότερα παιδιά η γνωριμία τους με το παιχνίδι δεν είναι εθελοντική. Γράφονται σε μία ομάδα και προτού ακόμα μάθουν τι είναι το ποδόσφαιρο μπαίνουν να παίξουν. Τα παιδιά έρχονται στην προπόνηση κι αμέσως εξασκούνται στις σέντρες, στο μαρκάρισμα κ.τ.λ.
Μία ένδειξη ότι το παιδί έχει αγκαλιάσει το ποδόσφαιρο ως μία σημαντική ενασχόλησή είναι το πόσο γρήγορα ξεκινάει την προπόνηση από μόνο του.
Παιδιά που χρειάζονται 30 λεπτά από την μία ώρα που διαρκεί η προπόνηση μόνο και μόνο για να πάρουν τις θέσεις τους στο γήπεδο δείχνουν το επίπεδο της αφοσίωσής τους στο παιχνίδι. Το ενδιαφέρον για το παιχνίδι είναι χαμηλό και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για οποιονδήποτε προπονητή νεαρών παιχτών. Αν το παιχνίδι δεν είναι αρκετά ελκυστικό δεν θα τραβήξει την προσοχή τους. Εάν δεν τραβήξει την προσοχή τους τότε εύκολα αποσπώνται. Και αν εύκολα αποσπώνται τότε θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται για άλλα πράγματα.

Το παιχνίδι σε χώρο μικρών διαστάσεων είναι ο καλύτερος τρόπος

για να κάνεις τα παιδιά να ενδιαφερθούν για το ποδόσφαιρο.

Παιχνίδια τα οποία περιλαμβάνουν επίλυση προβλημάτων, συναγωνισμό και αποτέλεσμα.
Αυτά παρέχουν κίνητρο, στόχο και επιστροφή πληροφοριών.
Εάν στα παιδιά δοθεί η ευκαιρία να παίζουν με κεντρικό θέμα αυτό καθαυτό το παιχνίδι αυξάνεται το κίνητρό τους, και ο προπονητής δε χρειάζεται να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον τους.
Θα πρέπει να τους δίνεται ένας ξεκάθαρος στόχος και να παρέχονται οι πληροφορίες για το πως θα το επιτύχουν.
Τα παιδιά μαθαίνουν πως να επιλύουν προβλήματα και με αυτό τον τρόπο παίρνουν χρήσιμες πληροφορίες. Με αυτόν τον τρόπο αρχίζουν και παίζουν καλύτερο ποδόσφαιρο. Οι δραστηριότητες οι οποίες είναι καλές για τα παιδιά είναι αυτές οι οποίες διαφοροποιούν τις ενέργειες και τον αντικειμενικό σκοπό και οι οποίες έχουν στενή σχέση με το παιχνίδι.

Συγκέντρωση

Στην προπόνηση δίνεται έμφαση στην επιμήκυνση του χρόνου στον οποίο οι παίκτες μπορούν να συγκεντρωθούν. Η ηλικία και η εμπειρία παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτόν τον τομέα.
Η αντίσταση μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι το ποσό των περισπασμών που μπορεί να δεχτεί ένας παίχτης προτού γίνει η απώλεια της προσοχής από τα καθήκοντα της εργασίας του.
Οι παίκτες πρέπει να μαθαίνουν να περιορίζουν ή να αγνοούν τις εξωτερικές παρεμβάσεις.
Για τις μικρές ηλικίες ισχύουν τα εξής:
Όσο περισσότερο είναι απασχολημένα τα παιδιά με το συνεχόμενο παιχνίδι τόσο περισσότερο μπορούμε να πούμε ότι ενεργοποιούνται σωματικά και ψυχικά.
Τα παιχνίδια με ελεύθερη μορφή και σε χώρους με μικρές διαστάσεις με συνεχή ροή βοηθούν στην ανάπτυξη της «ψυχονοητικής αντοχής».
Ο καλύτερος τρόπος για να αυξήσεις τα ψυχολογικά αποθέματα έτσι ώστε να υπάρχει αντίσταση στις παρεμβολές είναι να μειώσεις τον χρόνο στον οποίο οι παίκτες είναι αναγκασμένοι να σκέφτονται και να δρουν.
Κάνοντας το γήπεδο πιο μικρό, δίνοντας μια νέα μπάλα όσο πιο γρήγορα γίνεται όταν η άλλη βγαίνει εκτός γηπέδου, δίνοντας στους παίχτες 5 δευτερόλεπτα να βάλουν την μπάλα πίσω στο παιχνίδι είναι τρόποι για να αυξηθεί η ταχύτητα του παιχνιδιού και να μειωθεί ο περισπασμός των παιχτών. Αυτό βοηθάει ιδιαίτερα τα παιδιά να διατηρήσουν την αυτοσυγκέντρωσή τους, και μπορούν γρήγορα να ξεκαθαρίσουν από μόνα τους τι είναι σημαντικό για αυτά.

Μετάβαση.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι με δύο διαφορετικές λειτουργίες.
Το να επιτίθεσαι και να αμύνεσαι εναλλάσσεται γρήγορα και αρκετά συχνά πολλοί νεαροί παίκτες εκτελούν μόνο τη μια από τις δύο αυτές λειτουργίες.
Ασκήσεις οι οποίες δουλεύουν μόνο προς μία κατεύθυνση π.χ. ντριμπλάρισμα και σουτ σε μία εστία, ή εξάσκηση της τεχνικής π.χ. ντριμπλάρισμα σε κώνους, δεν βοηθούν τον παίχτη στην αλλαγή αυτής της νοοτροπίας αλλά ενισχύουν το αντίθετο.
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η δουλειά τους σταματάει μόλις πάρουν την μπάλα. Αναλογιζόμενοι τον χρόνο τον οποίο σπαταλούν οι νεαροί παίκτες σε αυτού του είδους τις ασκήσεις δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ταχύτητα της σκέψης και η ταχύτητα του παιχνιδιού αποτελεί μεγάλο πρόβλημα σε πολλές ομάδες.
Τα παιχνίδια σε περιορισμένους χώρους κατευθύνουν τον παίχτη να σκέφτεται και να έχει στο μυαλό του την εναλλαγή στην αμυντική αλλά και την επιθετική λειτουργία. Παρέχουν τις απαραίτητες ευκαιρίες για την ψυχονοητική εξάσκηση του παίχτη κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Φόβος της αποτυχίας.

Ο μεγαλύτερος φόβος αποτυχίας είναι ο φόβος του ότι θα χαθεί το παιχνίδι. Οι περισσότεροι παίκτες φοβούνται μην πραγματοποιήσουν αυτοί το κρίσιμο λάθος.
Η προπόνηση θα πρέπει να προετοιμάζει τους παίχτες για το παιχνίδι. Όταν η ομάδα κερδίζει η χάνει το αποτέλεσμα δεν θα πρέπει να έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα αν και είναι το πιο σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού. Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν πως να αντιμετωπίσουν και τις δύο όψεις του νομίσματος.
Το ότι νικώντας η χάνοντας σήμερα δεν θα έχει τόσο μεγάλη σημασία αύριο, και ότι και τα δύο αποτελέσματα είναι απαραίτητα για την εξέλιξη. Τα παιχνίδια σε χώρους μικρών διαστάσεων τελειώνουν πάντα με κάποιο αποτέλεσμα και επομένως τα παιδιά έχουν πολλές και διαφορετικές ευκαιρίες για να βιώσουν και τις δύο πλευρές. Αυτό βοηθάει τα παιδιά να μειώσουν το φόβο της αποτυχίας και τους οδηγεί σε μια πιο σταθερή αξιολόγηση του τι σημαίνει αποτέλεσμα. {

Στιλ παιχνιδιού.

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν αρχίζουν και καταπιάνονται με πιο εξεζητημένα πράγματα. Η τακτική ξεκινά να παίζει πιο σημαντικό ρόλο. Η μεγαλύτερη απόφαση τακτικής είναι το πιο στιλ θα υιοθετήσει η ομάδα.
Τα παιχνίδια 2 εναντίον 2, και 3 εναντίον 3 επιτρέπουν στα παιδιά να μαθαίνουν κάποια βασικά στοιχεία. Ο προπονητής εξηγεί στα παιδιά με απλό και κατανοητό τρόπο πότε και γιατί ένα συγκεκριμένο σύστημα είναι κατάλληλο και πως θα πρέπει να γίνει η τοποθέτηση του. Αυτό βοηθάει τους παίχτες νεαρής ηλικίας να γίνονται σωστοί αποδέκτες και τους προετοιμάζει για τα πιο πολύπλοκα επίπεδα του ποδοσφαίρου.

Τι λετε..... αξιζε τον κοπο να τους μεγαλοσουν αυτους τους μικρους!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ..........................

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΝΕΑΡΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ

Σταύρου Ν. PhD
Ψυχολόγος – Αθλητικός Ψυχολόγος

ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΠΟΥ .....ΑΥΤΟ?????????

Η σχέση και η αλληλεπίδραση των αθλητών, των προπονητών και των γονιών αποτελεί μια αναπόσπαστη διαδικασία στην αθλητική ανάπτυξη του παιδιού. Η αλληλεπίδραση αυτή θα πρέπει να έχει ως επίκεντρο τον νεαρό αθλητή και αποκλειστικό γνώμονα την ισόρροπη αθλητική εξέλιξή του. Ωστόσο, συχνά υπάρχει σύγκρουση ενδιαφερόντων, σκοπών και κινήτρων μεταξύ των τριών πλευρών με αρνητικές συνέπειες τόσο για τη σωματική, όσο και την ψυχολογική και συναισθηματική εξέλιξη του αθλητή. Η διασαφήνιση των στόχων οι οποίοι θα πρέπει να επιδιώκονται σε κάθε ηλικία του παιδιού είναι κρίσιμη ώστε να μην υπάρχει αντιπαλότητα ως προς τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς.

Όλες τiς εισηγήσεις, από  το ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ (3 ώρες σε DVD)  μπορείτε να τiς παραγγείλετε από το αθλητικό τμήμα του δήμου Βρηλισσίων στα Τηλ:.210-8101510 & 210- 8101511

Ο αθλητισμός στις νεαρές ηλικίες έχει ως κύριο μέλημα τη βελτίωση των φυσιολογικών δεικτών του παιδιού και την προαγωγή της ψυχικής και συναισθηματικής ευεξίας του. Ο υγιής συναγωνισμός μεταξύ των παιδιών καθώς και το προσωπικό σύστημα αξιολόγησης του παιδιού αποτελούν δύο κρίσιμους τρόπους για κατανόηση των προσωπικών αδυναμιών και προτερημάτων που έχει το παιδί τόσο στο πλαίσιο αγωνιστικών συνθηκών, όσο και μη αγωνιστικών συνθηκών.{else}{endif}

Σε ένα αθλητικό πλαίσιο αξιολόγησης ενός νεαρού αθλητή όπου υπάρχουν τρία συστήματα αξιολόγησης, αυτών του αθλητή, του προπονητή και του γονιού, η μη συμφωνία οδηγεί σε σύγχυση τον αθλητή και συχνά σε αμφισβήτηση σχετικά με την ικανότητά του. Σε αυτό το σημείο είναι σκόπιμο να διευκρινισθεί ότι ο νεαρός ή ένας άπειρος αθλητής δεν έχει τη δυνατότητα να διαχωρίσει την έννοια της ικανότητας και της προσπάθειας, έννοιες που λανθασμένα στη νεαρή ηλικία είναι ταυτόσημες. Κατά συνέπεια, ο νεαρός αθλητής αποδίδει τη μη επίτευξη ενός στόχου του στην ικανότητά του, και από την άλλη πλευρά την επιτυχία του στην τύχη. Ωστόσο, ένα θετικό σύστημα προσωπικής αξιολόγησης ενός νεαρού αθλητή αποδίδει την έλλειψη επιτυχίας στη μειωμένη προσπάθεια του αθλητή και όχι στην ικανότητά του.

Ένα κρίσιμο στοιχείο το οποίο συχνά δεν λαμβάνεται υπόψη από τους γονείς και τους προπονητές είναι ότι στην έναρξη της αθλητικής συμμετοχής του παιδιού ο κυριότερος στόχος είναι η ευχαρίστηση, η διασκέδαση και η ικανοποίηση του παιδιού, στοιχεία τα οποία θα πρέπει να διακρίνουν τη συμμετοχή του παιδιού στην προπόνηση και τους αγώνες, διότι προβάλουν ως κρίσιμοι παράγοντες που θα διατηρήσουν και θα ενισχύσουν την προσπάθεια του παιδιού για συμμετοχή στον αθλητισμό. Ωστόσο, η υπερβολική πίεση για βελτίωση από τους γονείς ή τον προπονητή, οι τραυματισμοί από την προπόνηση ή τους αγώνες, η συχνή διατομική σύγκριση, η έμφαση στην απόδοση, τη θέση, τη νίκη ή την ήττα οδηγούν συχνά τον αθλητή σε πρόωρη εγκατάλειψη.

Ένα κρίσιμο στοιχείο που έχει απασχολήσει την αθλητική επιστήμη είναι η ηλικία στην οποία θα πρέπει να εξειδικευθεί ένα παιδί σε αγώνισμα. Αν στόχος είναι η υψηλή απόδοση του αθλητή τότε απαιτείται εξειδίκευσή του από μικρή ηλικία, αν και υπάρχουν συχνά παραδείγματα αθλητών οι οποίοι εκτελούσαν ποικίλες αθλητικές δραστηριότητες για μεγάλο χρονικό διάστημα το οποίο τους βοήθησε να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα απόδοσης στο άθλημα στο οποίο τελικά εξειδικεύθηκαν. Η πρόωρη εξειδίκευση του αθλητή εμπεριέχει κινδύνους που είναι η πρόωρη εγκατάλειψη από την κόπωση, την απογοήτευση ή την αποθάρρυνση όταν γίνονται αντιληπτές οι πραγματικές δυνατότητες του παιδιού. Επίσης, η μη εναλλαγή των απαιτήσεων και των εκτελούμενων ασκήσεων μπορεί να οδηγήσει το νεαρό αθλητή να σταματήσει να συμμετέχει στο συγκεκριμένο άθλημα και να δοκιμάζει διαφορετικές αθλητικές δραστηριότητες σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Οι γονείς και οι προπονητές είναι σκόπιμο να γνωρίζουν ότι το κάθε παιδί έχει τη δική του αξία και σημασία. Επίσης το κάθε παιδί μεγαλώνει με διαφορετικό ρυθμό και αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Συνεπώς η σύγκριση της απόδοσης των παιδιών με συνομηλίκους είναι ανώφελη, εγκυμονεί κινδύνους για τη συνέχιση της προσπάθειας και της συμμετοχής του αθλητή και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα σχετικά με την ικανότητα και την προσπάθεια του παιδιού, λαμβανομένου υπόψη της βιολογικής ηλικίας του παιδιού η οποία είναι δύσκολο να προσδιορισθεί και δεν ταυτίζεται με τη χρονολογική ηλικία του.

Στην κατεύθυνση αυτή οι προσδοκίες απόδοσης των γονιών και των προπονητών θα πρέπει να είναι σύμφωνες με τις πραγματικές ικανότητες των παιδιών, αλλά και να λαμβάνουν υπόψη τους στόχους που τα ίδια παιδιά έχουν θέσει για τον εαυτό τους. Οι προσδοκίες αυτές θα πρέπει να είναι ελαστικές και ανάλογες των δυνατοτήτων του παιδιού. Οι υψηλές προσδοκίες μπορούν να οδηγήσουν σε μείωση των κινήτρων και της προσπάθειας του παιδιού και δημιουργία αισθήματος μειονεξίας και μη ικανότητας από πλευράς του. Επίσης είναι σημαντικό να δίνεται έμφαση στην προσπάθεια του αθλητή νεαρής ηλικίας και όχι στην ικανότητά του, ενώ παράλληλα ο νεαρός αθλητής θα πρέπει να έχει αναπτύξει ένα σύστημα αξιολόγησης σχετικά με την προσπάθειά του και που αποδίδεται το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του και του αποτελέσματος.

Οι σχέσεις μεταξύ προπονητή – γονιού είναι ιδιαίτερα σύνθετες, οι οποίες απαιτούν την κατανόηση της θέσης του άλλου και την αποδοχή των ενεργειών και των προσδοκιών.  Ο προπονητής είναι σκόπιμο να κάνει σαφές προς το γονιό τα ακόλουθα στοιχεία: (α) την προπονητική του φιλοσοφία, (β) τις προσδοκίες του και τους στόχους που έχει για το παιδί του, (γ) τις απαιτήσεις που έχει από το παιδί-αθλητή και το γονιό του (εξοπλισμό, συμπεριφορά κ.ά.), (δ) τους κανόνες λειτουργίας της ομάδας και τις ποινές-συνέπειες από την παραβίαση αυτών από τον αθλητή ή/και το γονιό, και (ε) τα κριτήρια αξιολόγησης και επιλογής των αθλητών. Επίσης, ο προπονητής είναι σκόπιμο να απευθύνει προς το γονιό στοιχεία τα οποία των προβληματίζουν σχετικά με τη βελτίωση του παιδιού και τη συμπεριφορά του στο χώρο της προπόνησης. Ο προπονητής πρέπει να κάνει επίσης σαφές στο γονιό ότι τέσσερα σημεία είναι αποκλειστικά στην προσωπική του κρίση, αλλά με σαφή κριτήρια: (α) χρόνος που το παιδί αγωνίζεται, (β) η στιγμή και ο αγώνας στον οποίο αγωνίζεται, (γ) η στρατηγική στην ομάδα, και (δ) η κρίση του για τους άλλους αθλητές. Ο προπονητής θα πρέπει να έχει ορίσει συγκεκριμένη ώρα και η ημέρα η οποία θα είναι στη διάθεση του γονιού για να συζητήσει μαζί τους για οποιοδήποτε θέμα απασχολεί το παιδί του.

Ο προπονητής είναι χρήσιμο να γνωρίζει τις πιθανότερες αιτίες συμμετοχής και τους λόγους εγκατάλειψης των νεαρών αθλητών. Αποτελέσματα ερευνών έχουν δείξει ότι οι σημαντικότεροι λόγοι συμμετοχής των παιδιών στον αθλητισμό είναι η διασκέδαση, η εκμάθηση νέων ασκήσεων και η βελτίωση ήδη υπαρχόντων, η διατήρηση ή η δημιουργία φιλίας, η αναζήτηση της συγκίνησης του αγώνα, η επίτευξη των στόχων που έχουν θέση και η προσωπική του εκγύμναση και άσκηση. Ως οι κυριότεροι λόγοι εγκατάλειψης από την άλλη πλευρά προβάλουν η σύγκρουση ενδιαφερόντων, οι υπερβολικές απαιτήσεις από του γονιούς και τους προπονητές, η απουσία στήριξης της προσπάθειάς τους, η έλλειψη επιτυχιών, η περιορισμένη συμμετοχή τους, η έλλειψη ευχαρίστησης και διασκέδασης, οι συχνοί τραυματισμοί, η έμφαση στη νίκη από τον προπονητή, το γονιό και το ίδιο το παιδί, η απουσία σαφών και προκλητικών στόχων, η έντονη κριτική, τα αρνητικά βιώμενα συναισθήματα (άγχος, αμφισβήτηση, προσβολή κ.ά.).

Βιβλιογραφικές αναφορές

Eκλογες στο ΔΗΜΟ ΦΑΙΣΤΟΥ

Με τα ματια  τα δικα μας...αναλυουμε το εκλογικο αποτελεσμα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΕΚΑΤΣΕ Η ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΜΗΧΡΟΝΟ.............ΓΙΩΡΓΟ!!!!!!!!!!!!!!!!

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ !!!!!!

Παρατηρήσεις επάνω στην

μεθοδολογία του Horst Wein.

Το σημαντικότερο στοιχείο για την μελλοντική επιτυχία είναι να προετοιμάζεις τα παιδιά όχι απλώς να γίνονται καλοί παίκτες αλλά να είναι καλύτεροι από τους άλλους.

Οι περισσότεροι προπονητές υποδομών προσπαθούν να διδάξουν στα παιδιά να παίζουν ένα «παιχνίδι ενηλίκων».

Δεν μπορείς να βάλεις μικρά παιδιά σε μεγάλους χώρους όπου έχουν περιορισμένες επαφές, και δεν μπορούν να κλοτσήσουν την μπάλα αρκετά μακριά έτσι ώστε να φτάνουν και τους συμπαίκτες τους σε μεγάλη απόσταση.  Οι μέθοδοι του Horst Wein είναι χτισμένοι γύρω από τα παιδιά και έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την μάθηση με φυσικό τρόπο.  Συγκεκριμένα,  χρησιμοποιεί πολλές βελτιωμένες τεχνικές.

Στο μοντέλο ανάπτυξης του Horst Wein η δυσκολία και η πολυπλοκότητα των απλοποιημένων παιχνιδιών μικρών διαστάσεων αυξάνονται αναλόγως με την σωματική και νοητική εξέλιξή τους καθώς αυτά μεγαλώνουν.

Όπως γνωρίζουμε τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να είναι συγκεντρωμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά αυτό αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό μέσω αυτών των παιχνιδιών ανταγωνισμού.

Επομένως θα πρέπει να παρέχουμε στα παιδιά ποικιλία ( κάτι καινούργιο κάθε 15 λεπτά ) και να συνδυάζουμε τον ανταγωνισμό και τα πολύπλευρα παιχνίδια μέσα στην προπόνηση έτσι ώστε παράλληλα να βελτιώνεται και ο συντονισμός.

Το μοντέλο του Horst Wein διαφέρει από τις άλλες μεθόδους για το λόγο του ότι ο προπονητής και οι παίκτες έχουν διαφορετικούς ρόλους.

Τεχνικές Εκμάθησης

Μεθοδολογία Horst Wein	Άλλες περισσότερο παραδοσιακές προπονητικές μεθοδολογίες
Γενικότερη προσέγγιση.  Ανάπτυξη συντονισμού, ηγετικής ικανότητας, και γνώση τακτικής σε συνδυασμό με την σωστή τεχνική.	Μεγαλύτερη έμφαση σε ένα μόνο στοιχείο ( π.χ. τεχνική ).
Λογική πρόοδος της ανάπτυξης, βασιζόμενη στις νοητικές και σωματικές ικανότητες των παικτών.	Επιταχυνόμενη ανάπτυξη με το παιχνίδι 11 εναντίον 11.
Πολλές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης.  Αλλαγή δραστηριοτήτων κάθε 15 λεπτά.	Προπονήσεις βασισμένες μόνο σε ένα θέμα (π.χ. εβδομάδα 1 - πάσα, εβδομάδα 2 - ντριμπλάρισμα ).
Γέφυρες μεταξύ της εκμάθησης ενός θέματος και της σωστής εφαρμογής του.  Η προπόνηση και ο συναγωνισμός θεωρούνται σαν μια μονάδα.	Η προπόνηση και ο συναγωνισμός συχνά δεν συνδέονται.
Εστίαση στο πως μια ικανότητα μπορεί να εφαρμοστεί καλύτερα: Πότε, που, και γιατί.	Εστίαση στο πώς θα εκτελεστεί μία συγκεκριμένη ικανότητα

Ρόλος του προπονητή

Μεθοδολογία Horst Wein	Άλλες περισσότερο παραδοσιακές προπονητικές μεθοδολογίες
Οι παίκτες έχουν κεντρικό ρόλο στο περιβάλλον της εκμάθησης.	Οι παίκτες κοιτάνε τον προπονητή για το τι θα κάνουν και πότε θα το κάνουν, ο οποίος είναι κεντρική φιγούρα.
Με τη χρήση ερωτήσεων παρακινούνται οι παίχτες.  Έτσι καθοδηγούνται να ανακαλύψουν μόνοι τους τον καλύτερο δρόμο.	Οι παίκτες κατευθύνονται,  και τους παρέχονται άμεσες λύσεις για τη διόρθωση των λαθών.
Γίνεται ανάθεση ρόλων και ευθυνών στους παίκτες έτσι ώστε να αναπτύσσουν την ηγετική ικανότητα.	Οι παίκτες λειτουργούν ως παθητικοί παρατηρητές.  Δίνονται οδηγίες σε αυτούς να ακολουθούν συγκεκριμένες δράσεις.
Κατανόηση του γεγονότος ότι πάνω απ’ όλα είναι παιδιά και ο προπονητής επιτρέπει σε αυτά να κάνουν κάποια διαλείμματα και να επιστρέφουν ανανεωμένα.	Απαίτηση από τον προπονητή τα παιδιά να παραμένουν προσηλωμένα και αφοσιωμένα στην προπόνηση ακόμα και όταν είναι ξεκάθαρο ότι αυτά έχουν κουραστεί ή έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους.

Ρόλος των παιχτών.

Μεθοδολογία Horst Wein	Άλλες περισσότερο παραδοσιακές προπονητικές μεθοδολογίες
Όλοι οι παίκτες έχουν κεντρικό ρόλο στην διαδικασία της εκμάθησης.  Ο κάθε παίκτης λαμβάνει, επεξεργάζεται και δίνει πληροφορίες στον προπονητή και στους συμπαίκτες του.	Παθητική συμμετοχή. Λήψη πληροφοριών και ακολουθία εντολών.
Οι παίχτες προκαλούνται να σκέφτονται τα διάφορα προβλήματα και να βρίσκουν λύσεις.	Οι προπονητές παρέχουν όλες τις απαντήσεις.
Οι παίχτες ενθαρρύνονται να παίρνουν πρωτοβουλίες και να επιδεικνύουν ηγετικές τάσεις.	Οι παίχτες απλώς ακολουθούν και υπακούουν τον προπονητή.

Συχνά αναρωτιόμαστε ποιες να είναι οι σωστές τεχνικές διδασκαλίας.

Όμως πόσες φορές έχουμε διευθύνει μια ολόκληρη προπόνηση «διευκολύνοντας» παρά «διδάσκοντας»?  Έχουμε δημιουργήσει ποτέ καταστάσεις όπου οι παίχτες να μπορούν να λύνουν τα δικά τους προβλήματα σκεπτόμενοι ποιος να είναι ο καλύτερος δρόμος προς την επιτυχία, χρησιμοποιώντας διαφορετικές λύσεις έως ότου ανακαλυφθεί η σωστή προσέγγιση?  Έχουμε δώσει ποτέ στους παίκτες την υπευθυνότητα και τις πρωτοβουλίες έτσι ώστε να αποκτούν ηγετικές ικανότητες?  Έχουμε καθίσει ποτέ λίγο πιο πίσω στο περιθώριο αφήνοντας τους παίχτες λίγο πιο ελεύθερους?

Αυτές τις τεχνικές δεν τις έχω δει να εφαρμόζονται με συνέπεια σε ένα μοντέλο ανάπτυξης μεταξύ των ηλικιών 7 - 15 ετών.  Όμως έπειτα από προσωπική παρατήρηση των αντιδράσεων ενός δεκάχρονου παιδιού,  επιβεβαιώνεται ότι δουλεύουν.

Οι παίχτες οδηγούνται σε μια σειρά δραστηριοτήτων η οποία έρχεται μέσα από παιχνίδια 3 εναντίον 3, που σταδιακά ανάγονται σε 7 εναντίον 7.

Το πιο εντυπωσιακό για εμένα είναι να βλέπω τους παίχτες μου κατά τη διάρκεια του 7 εναντίον 7, να εφαρμόζουν τα πράγματα που έχουν μάθει προηγουμένως στα παιχνίδια με μικρότερες διαστάσεις.

Χτίζουν τις επιθέσεις από την άμυνα, μέσω του κέντρου, διατηρώντας την κατοχή της μπάλας, έχοντας επικοινωνία μεταξύ τους και δημιουργώντας χώρο με τις κινήσεις τους.

Αποτελεί ευχαρίστηση για μένα να παρατηρώ τους παίκτες μου να έχουν αυτοπεποίθηση και προπαντός να ευχαριστιούνται το παιχνίδι.  Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε λίγο πιο πίσω, και να αφήσουμε τους παίκτες μας να παίξουν και να τους παροτρύνουμε να χρησιμοποιήσουν την φυσική τους νοητική ικανότητα και ενθουσιασμό έτσι ώστε να ανακαλύψουν από μόνοι τους τον καλύτερο τρόπο για να παίξουν.

Εν κατακλείδι η άποψη του Horst Wein είναι ότι τα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών δεν πρέπει να παίζουν το ανταγωνιστικό 11 εναντίον 11 σε γήπεδο κανονικών διαστάσεων.

Πως μπορούν τα νεαρά ποδοσφαιρικά ταλέντα να

αναπτύξουν τις νοητικές ικανότητες.

Έχουν τα ταλέντα αρκετή αυτοπεποίθηση στον εαυτό τους βασισμένη σε μία μακροπρόθεσμη βάση? H έχουν περισσότερη υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις τους, και επομένως η διόρθωση και η κριτική να μην λειτουργούν κατάλληλα ;
Παρακάτω παρουσιάζονται έρευνες και αποτελέσματα από τη διαδικασία ενός τεστ για τον καθορισμό των σωματικών και πνευματικών ικανοτήτων στην ποδοσφαιρική προπόνηση. Σε αυτό το πρόγραμμα συμμετείχαν 78 νεαροί αθλητές ποδοσφαίρου και στίβου. Το συμπέρασμα δείχνει ότι οι θεμελιώδεις βάσεις δεν είναι αρκετές, χωρίς κάποιο ειδικό προπονητικό πρόγραμμα, να ωριμάσουν ένα ταλέντο. Με το τεστ που αναφέραμε εξετάζεται η γενική φυσική κατάσταση, η ψυχονοητική ικανότητα, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε παίχτη.

Ποδοσφαιρικά – ατομικά χαρακτηριστικά – καταγραφή

Με τα αποτελέσματα του τεστ δίνεται μία γενική ιδέα η οποία ανταποκρίνεται στις συνθήκες της πραγματικότητας. Περαιτέρω λεπτομέρειες φαίνονται και στον πίνακα 1 που αποτελείται από 4 τμήματα και αναφέρεται στον φόβο, στην αντίληψη, στην αυτοπεποίθηση, και στο κίνητρο.

Μορφές φόβου και αυτοπεποίθησης

Ο γνωστός φόβος

Το αίσθημα του φόβου δεν έρχεται γενικά και συνεχώς για τον καθένα, αλλά εμφανίζεται πριν την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης εργασίας.

Σωματικός φόβος

Το νευρικό σύστημα αντιδρά γενικά στις διάφορες καταστάσεις και στην ανάθεση κάποιων εργασιών στο άτομο. (π.χ. ιδρωμένα χέρια, νευρικότητα )

Θετική αυτοπεποίθηση

Εάν ο παίχτης νιώθει αυτοπεποίθηση στις απαιτήσεις που έχει στην προπόνηση και στο παιχνίδι, φέρνει σε πέρας τις εργασίες που του ανατίθενται.

Αρνητική αυτοπεποίθηση

Υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων ή ύπαρξη αμφιβολιών μπορούν να οδηγήσουν στα αντίθετα αποτελέσματα.

Φόβος της αποτυχίας και αυτοπεποίθηση στο ποδόσφαιρο.

Το τεστ που αναφέρεται είναι διάφορες ψυχοτεχνικές μετρήσεις σε πανεπιστημιακό επίπεδο και διαφοροποιείται μεταξύ 3 κλιμάκων: γνωστός φόβος, σωματικός φόβος, και θετική ή αρνητική αυτοπεποίθηση.
Η κλίμακα βαθμολογείται από το 9 έως το 36. Όλοι οι παίχτες έδειξαν χαμηλές τιμές φόβου : φόβος αποτυχίας (17,1) και φόβος σωματικός (16,6).
Ο τερματοφύλακας είναι περισσότερο νευρικός και έχει λιγότερη αυτοπεποίθηση επειδή τα λάθη του έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα. Στο ποδόσφαιρο όπου τα επίσημα παιχνίδια απέχουν χρονικά πολύ κοντά μεταξύ τους και η πίεση είναι έντονη οι παίχτες αναγκάζονται να εξοικειώνονται πιο γρήγορα με αυτές τις καταστάσεις. Σε αντίθεση με άλλα σπορ, οι ποδοσφαιριστές μέσω της επιτυχίας ή της αποτυχίας γίνονται πιο δυνατοί. Οι παίχτες που παίζουν μέσα, με τους τερματοφύλακες δεν έχουν σημαντικές διαφορές στο ποσοστό του φόβου της αποτυχίας.
Στην κλίμακα του σωματικού φόβου όμως παρατηρείται μια διαφορά, τερματοφύλακες (17,7) και παίχτες (16,6) η οποία οφείλεται στο ότι ο υπερασπιστής της εστίας αισθάνεται πως τα λάθη του είναι καταδικαστικά για την ομάδα. Επίσης οι μετρήσεις του τεστ έδειξαν ότι ο βαθμός αυτοπεποίθησης των τερματοφυλάκων κυμαίνεται στο 23,7 ενώ των άλλων παιχτών στο 25,0.

Συνέπειες της χαμηλής αυτοπεποίθησης και υπερεκτίμηση ικανοτήτων

Η χαμηλή αυτοπεποίθηση επηρεάζει τους παίχτες στην ανάληψη πρωτοβουλιών και ρίσκων. Αυτός που πιστεύει ότι είναι ικανός για λίγα έχει συνήθως ανεπιτυχή επιτεύγματα. Και τις περισσότερες φορές το ταλέντο παραμένει στάσιμο αν δεν αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό την αυτοπεποίθησή του. Ειδικά σε αυτούς τους παίχτες πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή ώστε να έχουν τις κατάλληλες προοπτικές εξέλιξης.

Υπερεκτίμηση δυνατοτήτων

Η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων ενός παίχτη καταρχάς εμποδίζει την αυτοκριτική του. Οι οδηγίες, οι διορθώσεις, η σημαντική βοήθεια και οι απαιτήσεις του προπονητή αγνοούνται ή δεν λαμβάνονται υπ’όψην γιατί αντικρούουν την εικόνα που έχει ο παίχτης για τον εαυτό του. Επίσης εξαιτίας αυτής της λάθος αντίληψης που έχουν, δεν παίρνουν τα σωστά στοιχεία κατά τη διάρκεια της μάθησης και της εξέλιξης, και μόλις φτάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία έχουν παραμείνει στάσιμοι. Έτσι παρά το γεγονός του ότι αυτοί οι παίχτες μπορεί να έχουν ξεχωριστές ποδοσφαιρικές ικανότητες δυστυχώς χάνονται. Συχνά αυτοί οι παίχτες φαίνονται από τις μικρές ηλικίες και το σωστό θα ήταν να διορθώνονται τότε παρά όταν γίνονται επαγγελματίες.

Ο φόβος της αποτυχίας σε «μικρή ποσότητα» και η αυτοπεποίθηση είναι ένας καλός συνδυασμός. Μία προσεκτική ανάλυση στα αποτελέσματα των πανεπιστημιακών μετρήσεων έδειξε μία ενδιαφέρουσα εικόνα: Τα χαμηλότερα ποσοστά γνωστού και σωματικού φόβου και ταυτόχρονα υψηλότερη αυτοπεποίθηση είχαν οι παίχτες που ανήκαν πιο ψηλά στην κλίμακα απόδοσης. Επομένως τα άτομα που είχαν τις καλύτερες επιδόσεις είχαν και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σύμφωνα με το τεστ σε σχέση με τους υπόλοιπους. Από τα παραπάνω φαίνεται η στενή σχέση μεταξύ της αυτοπεποίθησης και των υψηλών επιδόσεων, γεγονός που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε στην αναγνώριση ενός ταλέντου και στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του.