Προπόνηση σε "ευρωπαϊκά πρότυπα". Υπάρχει;

Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
Εχοντας περάσει εκατοντάδες ώρες στα ελληνικά γήπεδα, παρακολουθώντας προπονήσεις ομάδων κάθε κατηγορίας, σε διάφορες πόλεις και χωριά, αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα, αν η υλικοτεχνική υποδομή που προσφέρεται στους επίδοξους ποδοσφαιριστές είναι αρκετή. 

Αρκετή για να τα εξελίξει και να τα βελτιώσει, να τα πάει παρακάτω. Να τα κάνει ικανούς ποδοσφαιριστές, άξιους να σταθούν σε επαγγελματικά πρωταθλήματα… Ακόμη και της πολύπαθης χώρας μας, όπου το ποδόσφαιρο ισοδυναμεί πλέον με κάτι "βρώμικο" και άσχημα μπλεγμένο σε διαφθορά και "παρακράτος".
Παράλληλα, με προβληματίζει η φράση που χωρίς καμία δεύτερη σκέψη γράφεται, υπογραμμίζεται και τονίζεται στα διαφημιστικά φυλλάδια, αναφέροντας χωρίς αιδώ πως «η ακαδημία μας λειτουργεί σε ευρωπαϊκά πρότυπα».
Σαφώς και κανένα δεν αναφέρει σε ποια πρότυπα ακουμπά η ακαδημία, καθώς και σε ποια πλευρά της Ευρώπης λοξοκοιτούσε όταν οργανώθηκε.
Τη γερμανική, την ισπανική ή μήπως την ολλανδική ή την αγγλική; Επίσης δεν αναφέρει ποια μέσα χρησιμοποιεί για να μπορεί να συγκριθεί με μια ευρωπαϊκή σχολή ποδοσφαίρου.
Εδώ δεν μπορεί να το υιοθετήσει μια επαγγελματική ΠΑΕ για τα τμήματά της αυτό, πόσο μάλλον μια μικρή ιδιωτική ακαδημία, ακόμη κι αν λειτουργεί υπό τη σκέπη γνωστής ομάδας της Ευρώπης, όπως η Αρσεναλ, η Μίλαν, η Γιουβέντους.
Εντάξει, με τα μέσα που έχει ο καθένας παλεύει και εργάζεται. Με ευρωπαϊκά πρότυπα (ακόμη αναρωτιέμαι ποια εννοούν όταν τα διαφημίζουν;), οι ελληνικές σχολές ποδοσφαίρου σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται.
Κι όμως με πιάνει θλίψη όταν σκέφτομαι πόσα παιδιά διψούν για προπόνηση "σε ευρωπαϊκά πρότυπα" και δεν την έχουν.
Δεν μπορούν να τη βρουν στο τόπο καταγωγής τους, όσο και να ψάχνουν…
Ακόμη κι αν έχουν συγκροτηθεί ιδιωτικές ακαδημίες με πραγματικό μεράκι και έχουν επενδυθεί σημαντικά ποσά γύρω από την οργάνωσή της, ευρωπαϊκή σχολή ποδοσφαίρου με την κυριολεκτική έννοια, δεν μπορεί να νοηθεί.
Και οι προπονητές, από την πλευρά τους, όσο και να θέλουν να προσφέρουν στα παιδιά, δεν μπορούν πάντοτε να είναι επαρκείς, γιατί δεν έχουν το ιδανικό αθλητικό κέντρο, ούτε τις ώρες, ούτε τα εργαλεία να το πετύχουν. Ακόμη και το τοπικό Πρωτάθλημα δεν προσφέρεται να ικανοποιήσει υψηλό ανταγωνιστκό επίπεδο.
Οταν ένα παιδί εγγράφεται σε μια τοπική σχολή ποδοσφαίρου, αφενός πληρώνει τη μηνιαία συνδρομή και αγοράζει το σάκο της ομάδας με τα απαραίτητα ρούχα, αφετέρου μαθαίνει πως θα κάνει δυο τρεις απογευματινές προπονήσεις την εβδομάδα και έναν αγώνα το σαββατοκύριακο με αντίστοιχα τμήματα.
Ενδεχομένως, ο σύλλογος να συμμετέχει στο παιδικό πρωτάθλημα που διοργανώνεται στην περιοχή του. Διαφορετικά, διοργανώνει φιλικές αναμετρήσεις για βρίσκονται τα παιδιά σε αγωνιστικό ρυθμό.
Αν θέλει περισσότερα ο πιτσιρικάς, θα πρέπει να αναζητήσει και να πληρώσει ασφαλώς έμπειρο γυμναστή ώστε να κάνει ατομικές προπονήσεις.
Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες ΠΑΕ ή τα πολύ καλά οργανωμένα σωματεία, που προσφέρουν καθημερινές προπονήσεις κι ένα σχετικό επίπεδο ποιότητας, όλες οι άλλες σχολές τοπικού, ερασιτεχνικού δηλαδή επιπέδου, προπονούν τα μικρά παιδιά το πολύ 12 φορές το μήνα (3 φορές την εβδομάδα Χ 4 εβδομάδες = 12), με αμφίβολα μέσα. Είναι αρκετό;
Θα μου πείτε αρκετό για τι; Για να γίνει επαγγελματίας, φυσικά και δεν είναι… Για να ξεφύγει από τη ρουτίνα και να περάσει ωραίες αθλητικές στιγμές με τους φίλους του, ίσως και να είναι ικανοποιητικό.
Και κάπου εκεί αρχίζει ένας περίεργος φαύλος κύκλος. Αν παρεμπιπτόντως το παιδί αρκεστεί σε αυτό το απόλυτα διασκεδαστικό χόμπι, όπως είναι το παιχνίδι με τη μπάλα, έχει καλώς.
Αν όμως στη διάρκεια διαπιστωθεί το ταλέντο του και η ικανότητα του, ή διάθεση της οικογένειας και του πιτσιρικά να προσπαθήσει περισσότερο, φυσιολογικά θα αναζητήσει υψηλότερο επίπεδο, και πολύ περισσότερες προπονητικές μονάδες. Συνεπώς, αρχίζει η αναζήτηση μεταγραφής…
Αν αυτή η μετακίνηση από την τοπική ακαδημία σε υψηλότερου επιπέδου σχολή ποδοσφαίρου δεν γίνει έγκαιρα και χωρίς να δημιουργηθούν παρενέργειες στην οικογενειακή γαλήνη και κυρίως στη ψυχική υγεία του παιδιού που πάει ακόμη στο σχολείο, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Είναι αργά στα 17 να αρχίζεις να αναζητάς επαγγελματικό συμβόλαιο, έχοντας προποηθεί στα ερασιτεχνικά...
Αν σκεφτεί κανείς πως στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη, τα παιδιά παρουσιάζονται σχεδόν έτοιμοι ποδοσφαιριστές στα 16 ή 17 τους χρόνια, μπορεί να εξάγει εύκολα τα δικά του συμπεράσματα. Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε δύο διαφορετικούς κόσμους…
Είναι δυνατό μετά να μη "ζηλεύεις" τα παιδιά που έχουν τη τύχη να ενταχθούν από μικρά σε μια ευρωπαϊκή σχολή ποδοσφαίρου, να δουλεύουν μεθοδικά και απερίσπαστα εκεί, να σπουδάζουν παράλληλα, και μεγαλώνοντας να θέτουν σύμφωνα με τις ικανότητές τους, τις βάσεις για ένα επαγγελματικό μέλλον στο ποδόσφαιρο με αξιώσεις;
Δεκάδες γονείς μου τηλεφωνούν, ζητώντας μου τη γνώμη ως σύμβουλος ακαδημιών, για το τι είναι καλό για τα μικρά παιδιά τους που θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν μπάλα και έξω από το σπίτι ή το σχολείο τους.
Το πρώτο πράγμα που τους προτρέπω να κάνουν, είναι να ακούσουν το ίδιο τους το παιδί. Η συμμετοχή του στη προπόνηση είναι χαρά και το παιχνίδι σημαντικό.
Όμως το να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα, συνεπάγεται πολύ περισσότερα πράγματα.
Δυστυχώς, μόνο μια ακαδημία που ανήκει σε ΠΑΕ, μπορεί να δώσει επαγγελματικές ευκαιρίες, στο μέλλον.
Ακόμη και στις εθνικές ομάδες υποδομής, επιλέγονται παιδιά που αγωνίζονται αποκλειστικά σε μεγάλες ΠΑΕ, καθώς λογίζονται καλύτερα προπονημένα και με περισσότερες αγωνιστικές παραστάσεις.
Αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, τότε θα πρέπει να ξεκινήσει τις προπονήσεις σε τοπικό επίπεδο, να επιλέξει μια συνοικιακή ακαδημία που να διαθέτει καλό γήπεδο και παιδαγωγό προπονητή, να προχωρήσει καλά εκεί, να διακριθεί στα τοπικά πρωταθλήματα και να ελπίζει να τον επιλέξει ο σκάουτερ μιας ΠΑΕ, ενός επαγγελματικού συλλόγου για να τον εντάξει στα τμήματά της, ώστε να μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο…
Το ενδεχόμενο να μεταναστεύσει η οικογένεια πχ στη Βαρκελώνη, ρισκάροντας, και επενδύοντας στο ποδοσφαιρικό μέλλον του παιδιού τους, με όραμα τη συμμετοχή στη Μπαρτσελόνα, το κρίνω πολύ απίθανο.
Αφορμή για αυτές τις παραπάνω σκέψεις, μου έδωσε η είδηση που διάβασα πρόσφατα στο διαδίκτυο και προέρχεται από την ομάδα της Ντόρτμουντ.
"Οι πρωταθλητές Γερμανίας εγκαινιάζουν το μηχάνημα "The Footbonaut" το οποίο πλαισιώνει, αλλά φυσικά δεν αντικαθιστά, τον Γιούργκεν Κλοπ και τους συνεργάτες του".
Ο λόγος για το "Footbonaut", μια μηχανή που εκτοξεύει μπάλες προς τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος σε ένα μικρό χώρο 14 τετραγωνικών μέτρων καλείται να κοντρολάρει και να σημαδέψει σωστά προς το τετράγωνο που του υποδεικνύει το μηχάνημα, μέσα από ένα πράσινο φως που ανάβει μετά από κάθε μπαλιά.
Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να συνειδητοποιήσεις πως τέτοιες πολυτέλειες στη χώρα μας δεν υπάρχουν, ειδικά στις μέρες της οικονομικής δυσπραγίας.
Ο Γιούργκεν Κλοπ έκανε την πρώτη του δοκιμή με τον Μουσταφά Αμινί, τον 19χρονο Αυστραλό, ο οποίος μπήκε στο "κλουβί" και στο τέλος της προσπάθειας είδε τα αποτελέσματα των μετρήσεων στο Ipad του προπονητή της Ντόρτμουντ…